आज आपण बॉलिवूडमधील अनेक सेलिब्रिटींचे आयुष्य पाहतो. त्यांचे राजेशाही आणि चंदेरी जीवन पाहून सर्वसामान्यांच्या मनात एकदा तरी असेच जीवन जगण्याची इच्छा येते. त्यांच्या आयुष्याकडे पाहून तुम्हाला असे वाटते की त्यांच्यासाठी सर्वकाही किती सोपे आहे. पण तो त्याच्या सध्याच्या स्थितीत असला किंवा सध्या त्याच्या आयुष्याचा आनंद लुटत असला, तरी त्याला एक लांब आणि खडतर प्रवास होता, हेही तितकेच खरे आहे. यापूर्वी अनेक सेलिब्रिटी सामान्य माणसाचे जीवन जगत असत, आज ते सेलिब्रिटीचे जीवन मोठ्या संघर्षाने जगत आहेत. त्याच्या आयुष्याकडे बघून स्वप्ने पूर्ण होतील अशी आशाही आपल्याला वाटते.
त्यांना पाहून अनेकजण यशस्वी जीवन जगण्याचे स्वप्न पाहतात आणि त्या दिशेने पावलेही टाकतात. काही यशस्वी होतात, काही अयशस्वी होतात. पण सततच्या संघर्षामुळे आयुष्यात नक्कीच यश मिळते, हे आपण अनेक सेलिब्रिटींच्या संघर्षातून पाहिले आहे. नवाजुद्दीन सिद्दीकी आणि इरफान खान सारख्या अभिनेत्यांना सुरुवातीला खूप संघर्ष करावा लागला.
पण आज तो जागतिक स्तरावर ओळखला जातो. अशी अनेक उदाहरणे तुम्ही तुमच्या बॉलीवूडमध्ये पाहिली असतील. काही सेलिब्रिटींचा संघर्ष समोर येतो, पण काही सेलिब्रिटींचा संघर्ष कधीच समोर येत नाही. शबाना आझमी त्यापैकीच एक. शबाना आझमी हे बॉलिवूडमधील एक मोठे नाव आहे. तिच्या निरागस चेहऱ्यामुळे आणि तल्लख अभिनयामुळे आज तिची फॅन फॉलोइंग खूप मोठी आहे. शबाना आझमी यांनी अनेक चित्रपटांमध्ये काम केले आहे. त्याने काही व्यावसायिक चित्रपट केले आहेत आणि काही हिट चित्रपटही केले आहेत. त्यांची आई शौकत यांनी त्यांच्या आयुष्याला प्रसिद्धी देण्यासाठी आत्मचरित्र प्रकाशित केले आहे.
‘केसी अॅड आय मेमोयर’ या आत्मचरित्रात शबाना आझमी यांच्या जीवनाशी संबंधित अनेक रंजक किस्से सांगण्यात आले आहेत. शबाना आझमी या प्रसिद्ध कवी कैफी आझमी यांच्या कन्या आहेत, त्यांचे बालपण कलात्मक वातावरणात गेले. त्यांचे वडील कवी होते आणि आई थिएटरमधील अभिनेत्री होती. त्यामुळे शबाना यांना सुरुवातीपासूनच अभिनय क्षेत्रात रस होता.
तिची आई शौकत यांनी शबानाच्या अभिनय प्रतिभेला सकारात्मक वळण दिले आणि शबाना आझमी यांनी चित्रपटांमध्ये पाऊल ठेवले. पारंपारिक मुस्लिम कुटुंबातून आलेल्या असूनही शबाना आझमी यांनी त्यांच्या कारकिर्दीत अनेक बोल्ड भूमिका साकारल्या आहेत. त्यामुळे त्यांच्या अभिनयाचे जगभरातून नेहमीच कौतुक होत आहे. त्यांच्या आत्मचरित्रातील एक घटना अगदी सामान्य माणसांशी मिळतीजुळती आहे. या प्रकरणाबद्दल बोलताना शौकत लिहितात, ‘शबानाला नेहमी वाटायचं की शबानाच्या धाकट्या भावापेक्षा मी बाबांवर जास्त प्रेम करतो. एके दिवशी नाश्ता करताना शबानाच्या ताटातून मी बाबांना टोस्ट दिला.
आम्ही आमच्या मोलकरणीला दुसरा टोस्ट आणायला सांगितल्यावर शबाना तिथून उठली आणि एकटीच रडत बाथरूममध्ये गेली. मी तिला काही सांगणार इतक्यात तिची स्कूल बस आली आणि ती निघून गेली. आई असल्याने मला त्यावेळी खूप वाईट वाटले. तो दोन्ही मुलांवर नेहमीप्रमाणेच प्रेम करतो. सकाळी घडलेल्या या घटनेमुळे शबाना इतकी दुःखी झाली की तिने शाळेच्या प्रयोगशाळेत कॉपर सल्फेटचे सेवन केले.
मी बाबांवर त्याच्यापेक्षा जास्त प्रेम करतो, म्हणून तिची चांगली मैत्रीण अपर्णाने मला सांगितले की तिने हे केले. मी उद्ध्वस्त होऊन त्याच्यासमोर हात जोडले. शबानाने बालपणी पुन्हा आत्महत्येचा प्रयत्न केला होता. याविषयी शौकत पुस्तकात लिहितात, ‘जेव्हा मी त्याच्या असभ्य वर्तनामुळे कठोर कारवाई केली तेव्हा मी त्याला घर सोडण्यास सांगितले.
त्यानंतर मला समजले की त्याने ग्रँड रोडवरील रेल्वे स्टेशनवर ट्रेनसमोर उडी मारण्याचा प्रयत्न केला होता. सुदैवाने त्याच्या शाळेचा हवालदार तिथे होता त्यामुळे त्यांनी त्याला वाचवले. पण तरीही मी खूप काळजीत होतो. शबानाला कसे हाताळायचे ते मला कळत नव्हते. शौकत पुढे लिहितात की, शबाना सुरुवातीपासूनच स्वाभिमानी मुलगी होती.
स्वत:च्या पायावर उभे राहून वेगळी ओळख निर्माण करण्याची त्यांची नेहमीच इच्छा होती. कुटुंबाचा उदरनिर्वाह करण्यासाठी पैसे मिळवण्याची कल्पना लहान वयातच त्यांच्या मनात आली. त्यासाठी केंब्रिज सिनियरमध्ये प्रथम श्रेणीत उत्तीर्ण झाल्यानंतर शबानाने कॉलेजमध्ये प्रवेश करण्यापूर्वी तीन महिने पेट्रोल पंपावर कॉफी विकण्याचे कामही केले.
या कामातून त्यांना दिवसाला फक्त तीस रुपये मिळत होते. काम पूर्ण होईपर्यंत शबानाने घरी कोणाला काही सांगितले नाही. आईच्या हातात पैसे ठेवल्यानंतर तीन महिन्यांनी शौकतला शबानाच्या अडचणी लक्षात आल्या. हे ऐकून त्यांच्या डोळ्यात आनंदाश्रू तरळले.
